Οι Έλληνες, λαός ασφυκτικού πληθωρισμού ζωής, μεθυσμένοι από το μεσογειακό φως και τους ρωμαλέους χυμούς της εκρηκτικής των κράσης, έπαιξαν πάντοτε με τον ίλιγγο του έσχατου κρημνού και τον ενίκησαν. Στις Θερμοπύλες, στο Μανιάκι, στο Αρκάδι, στην Πίνδο... Στην έμμονη εγκαρτέρηση ανάλγητης ένδειας. Στους νικητήριους ύμνους και τους σπαρακτικούς θρήνους των, που δεν είναι φόβος θανάτου αλλά έρως ζωής. Το κρητικό αυτό τραγούδι είναι αυθεντικό, το κατακόρυφο φανέρωμα των μυσικών εγκάτων του Έθνους είναι και σύλληωη και έκφραση ορίων. Η ελληνική συνείδηση της ζωής και του θανάτου.